تمنا (مستعار) دانشجوی دانشکده‌ی کمپیوتر ساینس در یکی از دانشگاه‌های خصوصی در شهر کابل بود که با آمدن دوباره طالبان، از درس و تحصیل باز ماند و فعلن خانه‌نشین است.
وقتی همراهش به تماس شدم و گفتم که اگر حاضر باشد در مورد زندگی‌اش در این دوره‌ای طالبان صحبت کند تا گزارشی از آن برای خبرگزاری صدای شهروند تهیه کنم، خوشحال شد و پذیرفت که از دردهای ناگفته‌اش بگوید.
تمنا قبل از آمدن طالباندختر خانمی بود آرام و درس‌خوان. دوست داشت که مسیر آینده‌ای درخشان‌اش را با دکمه‌های کیبورد کمپیوترش گره بزند و دانه‌دانه آرزوهایش را با زبان‌های برنامه‌نویسی بنویسد و خلق کند اما با آمدن طالبان همه‌چیز فروریخت.
تمنا درباره‌ای آمدن گروه طالبان می‌گوید: «من در سرکاریز بودم. با یکی از دوستان رفته بودیم تا برای آزمایش‌های دانشگاهی باهم درس بخوانیم. مادرم زنگ زد که زود خود را به خانه برسان. پرسیدم مادرجان خیرت خو باشد؟ چی شده؟ مادرم با ورخطایی گفت که طالبان آمده و قرار است جنگ شود. برادرم بلافاصله پشت من آمد و مرا خانه برد.»
همچنان که روایت می‌کند صدایش آرام‌تر و غمگین‌تر می‌شود. صدایش نیز چون خودش خانه‌نشین شده است. تمنا در ادامه می‌افزاید:«وقتی طالبان دانشگاه‌ها را به روی دختران بست، همه‌ای آرزوهای ما با خاک یک‌سان شد، دیگر روزی نیست که با خود گریه نکنم. شب‌ها که اصلن خواب ندارم. وقتی لبتاپم را باز می‌کنم، خیلی کوشش می‌کنم تا درس بخوانم. دوباره سعی می‌کنم که برنامه‌نویسی را تمرین کنم اما پس از چند دقیقه دوباره ناامید می‌شوم و روحیه‌ام از آسمان به زمین می‌خورد.»
از تمنا پرسیدم که آیا خبرهای افغانستان و خبرهای مرتبط به اعتراض‌های دختران و زنان را که جان‌های‌شان را با بلند کردن صدای‌شان به‌خطر می‌اندازند و زندانی می‌شوند و حتا تهدید به ترور می‌شوند، دنبال می‌کند یا خیر…
آهسته‌آهسته اشک می‌ریزد، می‌گوید: «بلی خبرها را تا جایی که بتوانم تعقیب می‌کنم. می‌بینم که دختران و زنان شجاع ما در برابر دستورهای طالبان ایستادگی می‌کنند. آفرین بر روحیه و شجاعت‌شان.
در آخر از تمنا پرسیدم که چگونه تا حال با دیگر دختران و زنان در خیابان‌های شهر به اعتراض نپرداخته است. می‌گوید:
«من متاسفانه در خانه مریض دارم. چندبار خواستم که با آن‌ها همصدا شوم اما بنابر مشکلات خانوادگی نتوانستم که دست به اعتراض در برابر طالبان جاهل بزنم. ولی جامعه‌‌ای جهانی باید اقدامات داشته باشند. اگر کشورهای حامی حقوق بشر و تحصیل دختران و زنان حمایت نکنند که فایده‌ای ندارد. همچنان سر و صداهای شنیده می‌شود که کوشش می‌کنند طالبان را به رسمیت بشناسند که اشتباه است.»
نویسنده اسنو
