شکمهای خالی نتیجهای جنگهای طولانی و خانمانسوز است. بهای جنگهای که از سوی جنگسالاران و مزدوران قدرت و سیاست بهراه میاندازند را تودهها میپردازند.
امروز افغانستان بیشترین افراد گرسنه را در خود دارد. آمار و ارقامی که از سوی سازمانهای بینالمللی بیطرف ارائه میشود حاکی از واقعیتهای عینی جامعهای افغانستان است.
در گزارشی که از سوی خبرگزاری صدای شهروند دوشنبه (26 جون/5 سرطان) بهنشر رسید از مغازهداران گرفته تا رانندههای خودرو و مردم عام از یک پدیدهای مرگزا بهشدت شاکی هستند؛ پدیدهای که کشورهای در حال جنگ یا حکومتداران اشغالگر عامل آن هستند: فقر روزافزون.
دقیقا چند روز پیش با یکی از دوستان در کنار نانوایی در حال خریدن نان خشک برخورد کردم. از بیکاری خودش گرفته تا بیکاری میلیونها انسان افغانستانی در رنج و در شکایت بود. میگفت که هیچ کسی به داد ما نمیرسد.
«هیچ راه چارهای نمیبینم. نه میتوانم کشور را ترک کنم و نه این جا قابل زندگی کردن است. دو بار ایران رفتم اما هیچ سودی نداشت. هیچ کسی به فکر مردم نیست. سازمان ملل هم اگر کمک کند به خود طالبان میرسد.»
دوستم که رفت با مسئول نانوایی کمی صحبت کردم. پس از گفتوگو با او دانستم که وضعیت دقیق را از زبان او باید شنید. نانوا با آهی سوزناک حرف میزد. دلش از غم بیانتها حکایت میکرد. وخامت اوضاع را در فضای نانوایی او بیشتر حس کردم و اینکه ما در دوزخی زندگی میکنیم به نام افغانستان. سرزمینی که نه خدایی دارد که معجزه کند و نه رهبرانی دارد که باتدبیر باشند.
نانوا دردمندانه صحبت کرد: «مردم فقط نان خشک میخرند. من خبر دارم که اکثریت مردم فقط در سه وقت غذای شان فقط از نان خشک استفاده میکنند. مچم که چای هم در خانههای شان پیدا شود. شاید فقط با آب این نان خشک را به شکمهای خالی شان قورت کنند.»
گفت شرایط اگر همین گونه ادامه پیدا کند فقر و بدبختی مثل کرونا هر ساعت مردم را خواهد کشت. ممکن است فقر جان مردم را بگیرد اما مردم ما غیرتی هستند و حاضر نیستند که موضوع را به رسانهها خبر بدهند.
نانوا همچنان افزود: «هیچ چارهای نمانده است که به آن پناه ببریم. هر روز تعداد گداهای چادرپوش زیاد و زیاد شده میرود. من حیران استم که چطور وقتی خود مردم پول نداشته باشند از کجا کنند که به گداهای بیچاره بدهند. خدا لعنت کند این طالبان خر را. ظلم و ستم شان از یک طرف و بیکاری و بدبختی از دیگر طرف.»
ایسنو