«وزن! وزن! وزن به پنج روپه؛ بیایید که دستلاف نکردهایم.»
صدای بغضگرفتهای زنی است که با نشر نوار تصویری از کار شاقه در کنار خیابان، زیر آفتاب سوزان، تلاش کرده است تا از این طریق روایتی زنده، در عینحال اسفناک، از وضعیت جاریزنان زیر سایه رژیم طالبان ارایه کند.
دیروز دوشنبه (10 جولای/19 سرطان) نوار تصویری به رسانههای داخلی و بینالمللی توسط شماری از زنان معترض به اعمال محدویتهای دستوپاگیر از سوی رژیم طالبان به نشر رسید که نشان میدهد دو زن چادریپوش در کنار خیابان نشسته و به کار شاقه رو آوردهاند.
زن معترض با صدا کردن «وزن! وزن! به پنج روپه؛ بیایید که دستلاف نکردهایم.» میکوشد تا هم توجه مشتریها را جلب کند و دستلافی نماید؛ و هم، توجه جامعه جهانی و نهادهای بینالمللی را به شرایط دشوار و دردناک افغانستان بکشاند.
این زنان معترض، در واکنش به محروم کردن زنان از محیط کاری،صدایشان را بلند کردهاند؛ زنجیرهای نامرئی که با گذشت هرروز بیشتر شده و به دستها و پاهای دختران و زنان افغانستان کشیده میشود.
این بانوی معترض در گوشه از خیابان، زیر آفتاب سوزان، ترازویی را گذاشته و برای جلب مشتری و کسب چند افغانی با ترسولرز صدا میزند. دردهای دل این بانوی معترض را کاملن نقل میکنیم: «ما از جمله زنان معترض میباشیم. از فقر و بیکاری و گرسنگی به این کار روی آوردهایم. تحصیلات عالی داریم؛ اما چه کنیم که اجازه کار آبرومندانه را نداریم. دروازههای ادارههای دولتی به روی ما بسته شده است. در سازمانهای بینالمللی همچنان اجازه کار را نداریم. آرایشگاهها همچنان بسته شده.»
در بخش دیگری از سخناناش، واقعیتی را تصریح میکند که در 23 ماه گذشته هر هفته جریان داشته است. خانم معترض به صراحت میگوید: «کمکهای جهانی به جیب تروریستها میرود. و برای تقویت تروریسم واریز میشود. به مستحقین نمیرسد تا لقمه نانی برای خانوادههای گرسنه خود پیدا کنند.»
با به قدرت رسیدن دوباره گروه طالبان، دختران از آموزش و زنان از تحصیل و کار محروم شدهاند؛ در مقابل، زنان شجاع افغانستانی نیز بیکار ننشسته، دست به اعتراضهای گستره زدهاند و با هر وسیله ممکن در دست، به اعتراض پرداختهاند.
محمدآذر آذرمن